1.Karadeniz ve Balkan Ekonomik ve Politik Araştırmalar Sempozyumu

95 / 514

Bülent ŞENER
n 84
Batı Avrupa’nın enerji ihtiyacının karşılanması kapsamında Hazar enerji kaynaklarının en uygun güzergâhı yine
Balkan coğrafyası olmuştur. Bu nedenle de Balkanlar, 21. yüzyılın başından itibaren yeniden güç mücadelelerinin
yaşandığı bir bölge haline dönüşmüştür (Kodaman & Birsel, 2014: 53).
Bütün bu çerçeve dahilinde, tarihi süreçteki özel konumu, Balkanlar’ı Türkiye için bir coğrafya olmanın çok öte-
sine taşımaktadır. Balkanlar’daki tüm ülkelerle bölgesel işbirliğini geliştirme çabasında olan Türkiye, sivil toplum
örgütleri ve meslek kuruluşlarının da dahil olduğu çoklu ilişki ve diyalog ağıyla, hem ekonomik hem de kültürel
alanda farklı platformlar oluşturarak veya bu oluşumlara katkı sağlayarak Balkanlardaki etkinliğini artırmaktadır.
Bu çabalarda daha etkin olmak isteyen Türkiye’nin etnisite anlamında çok fazla çeşitlilik gösteren Balkanlar’da
üreteceği politikalar için risk teşkil eden algıları bilmesi ve yönetmesi kaçınılmaz bir zorunluluktur. Bu bağlamda
21. yüzyılda Balkan politikası “bölgesel sahiplenme” ve “kapsayıcılık” ilkelerini esas alan Türkiye’nin dün olduğu
gibi bugün de Osmanlı’dan devraldığı Balkanlar mirasına sahip çıkması ve bölgede “istikrar” ve “güvenliği” hedef-
leyen aktif bir rol oynaması, hem tarihsel ve jeo-kültürel bir sorumluluğu hem de Türk dış politikasının sahip
olduğu ve genişletmeye çalıştığı stratejik ufkunun kaçınılmaz bir gerekliliğidir.
Kaynaklar
Arıbaş, K. (2007). Küresel çağda siyasi coğrafya , Konya: Çizgi Kitabevi.
Dalar, M. (2008). Dayton Barış Antlaşması ve Bosna-Hersek’in geleceği. Abant İzzet Baysal Üniversitesi Sosyal Bilimler Ensti-
tüsü Dergisi, 1(16), 91-123.
Davutoğlu, A. (2007). Stratejik derinlik: Türkiye’nin uluslararası konumu, İstanbul: Küre Yayınları.
Grigor’ev, A. N. & Severin, A. (2007). Debalkanizing the Balkans: A strategy for a sustainable peace in Kosovo. Internationale
Politik und Gesellschaft , 1, 123-139, Erişim Tarihi: 01.07.2014,
rev-severin_gb.pdf
Hobsbawm, E. J. (2013). Kısa 20. Yüzyıl (1914–1991): A şırılıklar çağı, Çev. Yavuz Alogan, İstanbul: Everest Yayınları.
, Erişim Tarihi: 01.07.2014
Imber, C. (2006). Osmanlı İmparatorluğu, 1300-1650, İstanbul: İstanbul Bilgi Üniversitesi.
İnalcık, H. (2005). Türkler ve Balkanlar. BAL-TAM Türklük Bilgisi 3, Prizren: Balkan Türkoloji Araştırmaları Merkezi, 20-44.
Erişim Tarihi: 01.07.2014. Kızıl Oğuz Yahut
Kocacık Yörüğü Olarak Ali Rıza Efendi’nin Ailesi
Kodaman, T. & Birsel, H. (2014). 21. Yüzyıl Balkan jeopolitiğinin çok boyutlu bir bakış açısı ile incelenmesi ve Türkiye’ye etki-
lerinin değerlendirilmesi. Süleyman Demirel Üniversitesi İktisadi ve İdari Bilimler Fakültesi Dergisi , 19 (1), 49-64.
Ortaylı, İ. (2006). Osmanlı barışı , İstanbul: Ufuk Kitap.
Poulton, H. (1993). Balkanlar: çatışan azınlıklar, çatışan devletler, Çev. Yavuz Alogan, İstanbul: Sarmal Yayınevi.
Sancaktar, C. (2010). Balkanlar Türkiye için neden önemli? Erişim Tarihi: 01.07.2014,
balkanlar_turkiye_icin_ neden_onemli
Sancaktar, C. (2011). Balkanlar’da Osmanlı hâkimiyeti ve siyasal mirası. Ege Üniversitesi Stratejik Araştırmalar Merkezi Der-
gisi, 2(2), 34-58.
Şahin, K. (2010). Türkiye ve Balkanlar: jeopolitik bir analiz. 2. Uluslararası Balkanlarda Sosyal Bilimler Kongresi Bildiriler
Kitabı (30 Mayıs - 06 Haziran 2010), Kosova,1993-2003.
T. C. Başbakanlık Devlet Arşivleri Genel Müdürlüğü (2000), Başbakanlık Osmanlı arşivi rehberi, 2. bs., Yayın no: 42, İstanbul.